Soms is het niet eerlijk

Gisterenavond bereikte mij het volgende nare bericht over mijn tante. Na alle zware jaren die zij heeft doorgemaakt, leek er vorige zomer toch een hoop licht aan de horizon te schijnen. Problemen waren opgelost, een nieuw huis was gekocht en samen met mijn oom zouden ze nu een paar mooie jaren tegemoet gaan.

Zouden....

Want in de herfst van het afgelopen jaar voelde ze zich vaak moe en lusteloos. Ze moest vaak rusten. Ze had last van een Koningklijke kwaal (Artrose) en kreeg daar ook medicatie voor. De klachten bleven, maar haar bloed was verder in orde.

Inmiddels had ze al weer vele leuke dingen gemist, waaronder de verjaardag van Inge. En ik weet hoe erg ze dat miste.

Na aandringen van haar kant is er dan toch een scan gemaakt deze lente. Het oordeel sloeg in als een bom. Er werden ook nog twee plekjes gevonden op haar long, maar die waren nog miniscuul klein.

Na de marathon van Rotterdam (Mera liep niet voor niets voor KiKa!) zijn we nog bij haar langs geweest. Ze was moe, maar strijdbaar. Ze wilde de oparatie, natuurlijk! En de operatie kwam er ook en was ook nog eens succesvol. De nier was verwijderd en na 6 dagen mocht ze al weer naar huis. Ze knapte zienderogen op. De moeheid en lusteloosheid was weg. Ze klonk weer vrolijk en ging weer fietsen, boodschappen doen en alle andere dingen die ze niet kan laten in en om het huis en wat haar tot zo'n uniek en lief mens maakt.

Voor de twee plekjes op haar longen moest ze langs in de Daniel den Hoed kliniek. Dat was vorige week woensdag. Er werd nog een nieuwe scan gemaakt. Maar, zo zei ze, ik verwacht dat het allemaal wel meevalt. Ik voel me week kiplekker, zei ze.

Gisteren kon ze terugkomen voor de uitslag. De uitslag was vernietigend. Hoe een positieve bui binnen luttele seconden kan omslaan als de dokter je verteld dat het helemaal niet in orde is, heb ik persoonlijk nog nooit ervaren. Maar ik heb mijn oom nog nooit zo droevig aan de telefoon gehoord en nog nooit even horen inhouden met praten, omdat hij, ja ook hij, even iets moest wegslikken. Hij die normaal alles kan relativeren. Hij die zo nuchter in het leven staat. Lymfklierkanker is ongeneesbaar en de plekjes op haar longen zijn niet weg. Damn! FritZ was gisteren compleet k.o. Nu gaat ze dan wel voor de stabiliserende immunotheraptie, maar van de bijwerkingen wordt je niet echt blij. Helaas, er is geen keuze.

Ik moest gisterenavond gelijk denken aan deze spreuk van Elly. Het leven is soms niet eerlijk en veels te hard voor mensen die het niet verdienen. En als iemand dit niet had verdiend, is het mijn tante wel.