De Lach

Ik pas me even aan, ik pas me aan aan de stijl van De Haas!

De Lach, lidwoord zelfstandig naamwoord. Het is zo van toepassing op gisterenmiddag. Of eigenlijk eergisteren middag, want het is al weer donderdag. Neil Young speelt de mondharmonica op de achtergrond.

Dinsdagmiddag even na zes uur, kwam ik thuis. Ik parkeerde mijn auto net iets verder van huis dan mij lief was. Het was het enig plekje dat vrij was. Ik pakte mijn spullen: het kleine koffertje en mijn laptop. Maar ook de plastic tas van de onderwijsinstelling, gevuld met syllabus en boeken die ik natuurlijk nog niet had ingekeken.

Dinsdagmiddag, ik kwam thuis en liep terug naar mijn huis. Ik keek naar ons raam in de keuken. Inge stond daar. Oogcontact. Een brede, volle schaterlach kwam me tegemoet. De mooie stralen van een ruim twee jaar oude lieve peuter hebben geen last van glas, heesters en een steeds kleiner wordende hoek als ik het pad richting ons huis verder oploop.

Eenmaal binnen zijn Inge en ik zo blij dat we samen als springend zingen "Spaghetti: ja! ja! ja!" Nog een keer, zegt Inge vervolgens. En daar gaan we weer. Nog geen vijf minuten later zitten we uitgebreid aan een heerlijk bord spaghetti. Met z'n drieën! Oo Vibeke is blij om weer een keer door de week een diner MET partner te hebben.

Na de spaghetti, het toetje en het spelen verschoon ik Inge maar al te graag. Poep luier of niet! Ik stop haar maar al te graag met een dikke zoen in bed.

Neil Young, rockin' in a free world, na 14 minuten.

FritZ heeft in ieder geval twee afslagen op zijn rotonde gevonden. Familie en rust.

Daarover later meer.

Dinsdagochtend schreef ik nog vol overgave de rotonde op als metafoor voor mijn leerdoelen. Maar als ik er nu zo naar kijk geldt dat eigenlijk alleen nog maar zakelijk. Privé ben ik er wel uit. De afslagen op de rotonde zijn voor mij bekend.

Maandag en dinsdag op de cursus waren erg intensief. Nadat ik Inge op bed had gelegd , viel zij als een blok in slaap. Ik viel ook in een soort van rust. Ik had zelfs geen zin meer om even mijn handen te werken. De strijk bleef liggen.

Nu is het moment kennelijk daar om alles even van mij af te schrijven. Niel Young ontvangt het applaus voor "Rockin' in a free world". Ik voel me ook vrij.

Op naar een volgende stap in mijn leven.

Morgenochtend, of eigenlijk over een paar uur lekker wandelen en in ieder geval even bellen met Johan en Frans.

Het is zo fijn als alles opeens op zijn plek valt.