WWWW: Dag 3

Dat was al weer de derde dag in de WWWW.

Als je de week tot nu toe wilt vergelijken met een wielerkoers, dan is het ongeveer als volgt te beschrijven. Na een lange proloog op zondag en een vlakke etappe in lijn op maandag, stond er gisteren een lange, zware bergetappe op het programma.

Het mooie van lange, zware bergetappes is dat ze ook legendarisch kunnen zijn en je ze nooit meer vergeet. Dit was zo'n legendarische etappe. De avond duurde lang en dat was geen straf. Na een lekkere fietstocht tegen de wind in, konden we het laatste vrije tafeltje in het mexicaanse restaurant in bezit nemen. We hebben heerlijk gegeten en uitgebreid gepraat over van alles en nog wat. Lichte en zware onderwerpen waren gespreksonderwerp. Gelukkig zijn er ook bij zware onderwerpen altijd momenten voor een knipoog. We kunnen het goed afwegen. Na het eten, toetje, koffie werden we toch echt onder lichte dwang het restaurant uitgezet.



Men wilde sluiten, maar wij wilden nog niet naar huis.

De Neude was gelukkig niet ver weg. De terrasjes lijken allemaal hetzelfde, maar de ervaring leert dat de bediening zeker niet overal goed is. Gelukkig kregen we toch nog iets te drinken. Je moet tenslotte wel fris zijn in de finale was zo'n mooie etappe. In de finale van de koers (en de avond voor ons dan) worden er onderling nog mooie beloftes gedaan. Dat gebeurde nu ook en ik zie al uit naar het inlossen ervan.

En ander mooi aspect van een zo'n zware bergetappe is dat je weet wie je vrienden en vijanden zijn in het peloton. Wie willen je helpen, wie rijden je in de wielen. De helpers in het peloton die leerde ik gisterenavond weer van hun beste kant kennen. Zeeland is dan wellicht dichtbij, maar we zullen elkaar zeker niet meer zo vaak zien als de laatste tijd. Gelukkig kan ik ze nu bij iedere kop koffie, thee of melk goed bekijken op de mok.

Wie je niet mogen dat leer je op zo'n dag ook wel weer. Het laatste stukje naar huis fietsen Jeroen en ik nog netjes over de weg, toen we werden staan gehouden door de politie. Of we wel wisten waar we fietsen: ja, op de weg. En inderdaad, er was geen aparte strook voor fietsers en inderdaad overdag is het druk op die weg, maar niet om kwart voor twee 's nachts. Bovendien mag je er gewoon fietsen. Er is geen verbodsbord.

Natuurlijk verpestte dat zeker niet de sfeer van de geweldige avond. De volgende afspraak staat al weer met potlood vast.

Vandaag volgt een heuvelachtige rit met enkele pittige beklimmers, Typisch een rit voor een groepje vrijbuiters om weg te rijden.