Bond

Zaterdag aan het eind van de middag mocht ik samen met een collega twee wedstrijden fluiten in zwembad De Krommerijn.

Op zich was dit voor mij al een mooie middag: Heren 4de klasse district en Heren 3de klasse district. Voor mij als kring scheidsrechter was dit eigenlijk al hoger dan dat ik hoor te fluiten. Maar dat ben ik de afgelopen maand al wel gewend. District wedstrijden zijn sowieso leuker om te fluiten. Het spelletje gaat sneller, de spelers hebben meer verstand van het spelletje en de hang- en trekwerk is minder gebaseerd op massa en meer op kracht.

Tijdens de tweede wedstrijd werd duidelijk dat voor de volgende wedstrijd maar een scheidsrechter aanwezig was. Dit was wedstrijd op bondsniveau, nog hoger dan het district. De scheidsrechter vroeg of mijn collega of ik met hem die wedstrijd wilde leiden. Aangezien mijn collega niet gelijk stond te juichen bij dit idee, pakte ik de handschoen (of beter gezegd: de fluit) op.

Voor het eerst in mijn relatief korte scheidsrechterscarrière floot ik een echte bondswedstrijd in het waterpolo. Mooi moment, leuke wedstrijd! Het verschil tussen kring en district is er al, maar tussen district en bond is het verschil nog wel groter.

Het luistert zeer nauw om een speler door te laten gaan mijn zijn actie, een vrije bal te geven of een persoonlijke fout aan de tegenstander. Je kan een wedstrijd dood fluiten, of helemaal uit de hand laten lopen. Maar bete is natuurlijk om daar precies tussenin te zitten. Dat is volgens mij aardig gelukt, hoewel ik natuurlijk ook een paar foutjes gemaakt heb.

Het was in ieder geval een hele mooie ervaring om op te doen, maar het zal nog wel even duren voor er zich weer zo'n kans voordoet.