Triest

Nadat de verhoudingen in de wereld aan het einde van de jaren 80 veranderen met het vallen van De Muur en het communisme, ontstond er een machtsvacuum in Europa. De aandacht van de USA ging richting het Midden Oosten, al dan niet gedwongen door de inval van Irak in Koeweit.

Europa was hopeloos versnipppert. De Europese Unie integreerde op politiek gebied vele voormalige Warschau-pact landen. Maar vergat om zichzelf een krachtig bestuur met krachtige leider te geven en om niet alleen de politieke macht, maar ook de militaire macht van de NAVO richting de Europese Unie te verschuiven. Nog steeds is er geen 'president' of 'premier van Europa', maar dicteren Merkel, Sarkozy, Berlusconi en Brouwn de diplomatieke arena. Nog steeds is de NAVO onder leiding van de USA het belangrijkste militaire blok binnen de wereld.

En nu? Europa heeft 20 jaar lang verzuimd om de macht in haar eigen regio op orde te krijgen en daarmee daadkracht uit te stralen in de rest van de wereld. Economisch zijn we afhankelijk van Rusland, die de greep op de energiemarkt in Europa gestaag uitbreidt. Militair zijn we nog steeds afhankelijk van de NAVO, en van een moe gestreden Amerikaans leger. Politiek kijken we nog steeds naar Balkenende en Bos ipv een sterk Europees bestuur.

Gisteren kozen de bevolking van de Verenigde Staten een nieuwe president. De keuze was redelijk beperkt. Obama, McCain of Nader. Nader? Ja, er deed ook nog een onafhankelijke kandidaat mee.

De mediahype was enorm, ondanks dat het helemaal niet spannend was. De presidentsverkiezingen in de USA krijgen in de vaderlandse pers bijna meer aandacht de verkiezingen voor de Tweede Kamer. En zeker meer aandacht dan we geven aan verkiezingen voor het Europees Parlement.

Een trieste constatering over de zwakte van ons eigen continent en ons eigen land.