Huttentocht vakantie

Ik weet eigenlijk niet eens meer wanneer we precies besloten om een huttentocht te gaan maken. Het was een besluit in fases en in zoektochten.

Er leefde al wel langer het idee om een paar dagen achter elkaar te gaan wandelen tijdens de zomervakantie. Eerst was het idee om dat te doen ergens in het middelgebergte, van hotel naar hotel of van pension naar pension. Natuurlijk luxe met bagage-service. Arrangementen zijn er genoeg. In de Eifel, Ardennen, aan de Moesel in de Taunes, in het Sauerland of ook verder weg in de Harz, het Fichtelgebirge of bijvoorbeeld de Vogezen.

En dus begon de lange zoektocht, langs wandelpaden in bijna al die streken. Maar steeds vielen ze af: te lang. Ylse is pas zes, die loopt nog geen 18 km, 23 km of 25 km per dag. Ook Inge niet trouwens, maar die kan nog wel wat verder dan Ylse.

Daarna begon dus de alternatieve zoektocht. In welke gebieden kan je dan zelf zo'n wandeltocht samenstellen, incl.bagage-service. Dan wordt de spoeling dun, erg dun. Die gebieden zijn duidelijk niet ingesteld op wandeltochten van gezinnen met kinderen. Het zijn er te weinig die het doen kennelijk.

Dus zaten we een tijdje in dubio. Zullen we het dan maar een jaartje uitstellen of nog verder zoeken. Tot we opeens, uit een oude Op Pad iets vonden over de Salzburger Almenweg. Een mooie wandeltocht door het Salzburger Land, maar opnieuw met lange, te lange etappes. Alleen hier konden we bij vele etappes ook in het midden stoppen, omdat er ergens een berghut middenin de etappe was waar je kon slapen.

Dat was het onderzoeken wel waard. En dat deden we: er waren eigenlijk maar twee stukken waar het goed lopen was met Ylse en Inge, maar beide opties hadden nog steeds als nadeel dat er zo veel geklommen moest worden de eerste dag om op hoogte te komen. Maar wat als we nou eens de looprichting omdraaien, dan kunnen we de eerste dag met de gondel naar 1700 meter hoogte.

Ja! Dat was het, dat leek allemaal wel te kunnen. Dus keken we alles nog een keer goed na en nog een keer en ja: dit moest het worden.

En dan begint het regelen: er is veel wat we nog niet hebben, maar nu wel: lichte poncho's, lichte lakenzakken , een sneldrogende afritsbroek, een sneldrogend wandel t-shirt en voor de warmte een goede fleece en een goede jas. Ook had Vibeke nog een nieuwe rugzak nodig.
Veel basiszaken zijn goed te regelen bij Perry Sport, voor volwassenen en als je goed op de aanbiedingen let, kan je voor een appel en een ei op de praktisch eerste rang zitten. Maar die vlieger gaat lang niet altijd op. Voor de kinderen is het lastig: dan helpt zelfs Bever niet als fysieke winkel, maar ben je aangewezen op de webshop. Dat gaat op zich goed, maar je moet erg goed opletten. Het staat lang niet altijd duidelijk aangegeven van welke stof iets gemaakt is. En als je zoals wij iets sneldrogend zoekt dan is dat best wel lastig.

Naast al het geregel van fysieke spullen begint dan ook de voorbereiding ter plaatse. Hutten reserveren, hotel ter overbrugging regelen en nog een leuk vakantie adres voor na de huttentocht.
Dat laatste was een makkie: van woensdag tot zondag anderhalve week later: Ueberhaupt koa problem (oftewel geen probleem)
Hotel regelen voor als we aankomen: dat kan tres chique erg duur, maar een beetje zoeken levert veel op. Ook hier geen enkel probleem.

Maar .... je voelt het al aankomen... dan de hutjes. Dat was wat lastiger. We hadden de tijd niet echt mee om te regelen. Midden in de winter. Dus bellen met de hut: kansloos, of na drie keer doorverbinden toch in de voice mail belanden. Dat schoot niet op.

Dan maar een email sturen. En dat ging erg makkelijk. Drie van de vier hutjes reageerden binnen een paar dagen. Maar die laatste hut, de derde van de vier op onze tocht: onbereikbaar. Na nog een keer bellen had ik dan eindelijk contact. Binnen een minuut was het gesprek al weer voorbij. Kunnen we dan en dan overnachten? "Joa, passt schoah" oftewel dat komt goed. Mijn ervaringen met "passt schoah" zijn over het algemeen vrij goed. De tijd zal het leren.

Arbitrage en de FIFA: hoe kan het beter?

Het is natuurlijk makkelijk om te zeggen dat de scheidsrechters er letterlijk en figuurlijk een potje van maken op het wk voetbal.

Niets in minder waar.

Ze maken er een potje van.

Zelfs de kritische Duitse zender Deutschlandfunk ziet maar liefst tien (10!) grosse Fahlentscheidungen. Oftwewel tien (10! grove foute beslissingen. Strafschoppen, gele kaarten en rode kaarten die wel of niet gegeven hadden moeten worden.

(Ik laat maar even in het midden of Deutschlandfunk de beslissing op objectievere gronden neemt dan de scheidsrechter op het veld.)

Maar waarom gaat het mis? Of... wat kan de FIFA beter doen.

De FIFA stelt scheidsrechters aan uit alle continenten, maar stuurt ze slechts een paar weken samen op trainingskamp. Of wat daar ook voor door moet gaan.

Dat gaat natuurlijk niet goed. Indonesie, Algerije, USA, Brazilie, Duitsland, Irak, Panama. Ik heb geen idee of werkelijk alle landen zijn die fluiten op het wk voetbal? Het geeft wel een goed beeld. De culturen, de continenten zijn zo verschillend. De belangen zo groot. De hele wereld kijkt of Kuipers en co wel goed fluiten. Landelijke competitie vs miljarden mensen die kijken, ego's, regels, FIFA, UEFA, KNVB, de druk is enorm.

Wie kan dat aan? Met slechts een paar weken "trainingskamp"?

Een veel uitgebreide voorbereiding is natuurlijk noodzskelijk. Professionele scheidsrechters onder de vlag van 1 voetbal organisatie. Geen strijd meer tussen de FIFA, UEFA of anderen. Betere beloningsstructuur en ook duidelijke afspraken over scheidsrechters die minder presteren dan de concurrentie.

Dat is allemaal mooi.... maar het valt en staat bij: consistent fluiten. En dat betekent: Kuipers fluit bijna net zo goed (of slecht) als Webb en Razzolli. Kan dat? Nee! Maar kunnen ze elkaar benaderen: wellicht wel, maar dat kost tijd, energie en vooral geld.

Tien grote fouten, of... slechts 10 grote fouten.

Natuurlijk zijn het er te veel, maar onder de druk, met de geringe voorbereiding vind ik het niet eens zo slecht. Zou jij het beter doen? Ik niet. En ik kan het weten.

Ab Ovo weekend Sunday morning run

Vorig jaar tijdens het Ab Ovo weekend was het de eerste keer. Hardlopen met een groepje op de zondagochtend.

De zondagochtend is per definitie zwaar in het Ab Ovo weekend. Vooral omdat de zaterdagavond meestal erg gezellig is.

Dat was vorig jaar zo, dat was dit jaar ook zo. En dus was het groepje hardlopers vanochtend opnieuw beperkt. Excuses heb ik genoeg gehoord vanochtend. Wekker niet gezet, wekker verkeerd gezet, pijn in mijn billen, pijn in mijn kuiten. Het ging tenslotte om het groepje dat er wel was.

En daarmee hebben we heerlijk gelopen. Epe heeft een heel mooi stuk heide en bos en daar valt prima te lopen. Het was wel benauwd en het ging natuurlijk voor geen meter na te veel biertjes. Maar de natuur vergoed veel, zo niet alles.

Erg leuk ook was het. Agnes, Ronald en Ramon, bedankt voor het leuke rondje.

De statistieken van Strava.

Ps:
Frans heeft geen excuus nodig. Hij is na het verslapen alsnog gaan hardlopen.

Arbitrage

Ik werd getriggerd door een post van Frans de Haas op Facebook over de arbitrage tijdens het wereldkampioenschap voetbal.

Hierin trekt Frans de conclusie dat het slecht gesteld is met de arbitrage op het wk voetbal. Die conclusie is dan wel juist. Aan de argumentatie schort echter wel wat.

Frans gaat in zijn betoog uit van goede en verkeerde beslissingen van de scheidsrechter. Daarmee wordt een waardeoordeel aan de beslissing gegeven. En dat is niet terecht.

Het is namelijk zo dat een goede of foute beslissing door een scheidsrechter tegenwoordig bijna niet meer genomen kan worden. Er is in het voetbal slechts een aantal beslissingen die je feitelijk kan nemen, dus op basis van lijnen in het veld. Doelpunt, achterbal, corner, inworp.

De rest van de beslissingen berust  puur op het interpreteren van de regels door de leidsman. De interpretatie van de regels door de heren scheidsrechters is dus belangrijk voor het verloop van de wedstrijd. Nog belangrijker is dat de interpretatie van de regels consequent wordt uitgevoerd. Een scheidsrechter moet de regels gedurende en wedstrijd op dezelfde manier interpreteren en dus op dezelfde consequente manier fluiten. Met andere worden, de scheidsrechter beoordeelt eenzelfde situatie eerder en later in de wedstrijd gelijk, onafhankelijk van welke partij de situatie veroorzaakt.

Een volgende stap is dat dat dan niet alleen binnen één wedstrijd gedaan wordt, maar gedurende het hele toernooi consequent gebeurd. Dus fluit een scheidsrechter consequent binnen één wedstrijd én gedurende het hele toernooi.

Vervolgens is er nog de afstemming onderling tussen de scheidsrechters. Fluiten Kuipers, Webb, Razzolli etcetera allemaal hetzelfde, op dezelfde manier. Geven ze dezelfde interpretatie aan een situatie. Het blijkt dat die laatste component het lastigste is. Vele scheidsrechters uit vele landen, met verschillende culturen. Die laat je niet even allemaal op dezelfde manier fluiten. Verder merk ik dat ook bij Frans duidelijk is geworden dat bepaalde scheidsrechters altijd op dezelfde manier fluiten. Bijvoorbeeld de Engelsman Webb, die "altijd een saaie wedstrijd fluit met irritante beslissingen". Webb fluit dus wel constant over meerdere wedstrijden. Binnen een wedstirjd weet je echter niet wat je aan hem hebt: Webb geeft niet in dezelfde soort situaties dezelfde beoordeling en dat leidt tot frustratie bij de spelers.

Conclusie is dus dat er bijna geen goede of slechte beslissingen zijn, maar dat het gaat om een zo consequent mogelijke interpretatie van de regels door alle scheidsrechters gedurende het hele toernooi.