Melissa Etheridge - This is ME (solo); 25 april 2015, Gent

Het was alweer even geleden dat ik Melissa Etheridge live zag. Dat kwam niet, omdat ik niet graag vaker naar haar wilde gaan kijken. Maar Melissa had in de laatste paar jaar Europa niet opgenomen in haar tournee.
Na het concert in de Oosterpoort in Groningen (maart 2012) heb ik deze tour kaarten voor haar concert in Gent kunnen bemachtigen.

Het is een concert met verschillende gezichten geworden. Het Capitole in Gent is op het eerste gezicht absoluut geen locatie om een rockartiest zoals Melissa te laten optreden. In de foyer staan wat koppeltjes te zoeken naar een bar met bier. Aan de zijkant staat slechts iemand met een thuistap Jupiler en een koelkast vol met petflesjes cola en water. Boven op de eerste verdieping is een echte bar waar meer champagne en wijn verkocht wordt dan bier. Alles gewoon nog zonder muntjes, en in gewoon glas.

De zaal doet meer denken aan een theater dan dat er straks met bier gegooid gaat worden, Net aangeklede dames wijzen ons de plek naar rij 14 stoel 14 en 16. Het zicht op het podium is goed. We denken alvast na over de snelste route om straks toch naar voren te kunnen rennen als ieder een toch gaat staan. Zo ver zal het echter nooit komen.

Stipt 20 uur zou Melissa Etherdige beginnen. Het is niet veel later als de lichten doven en de eerste tonen uit haar akoustiche gitaar klinken. Het wordt 2 uur lang een grote jamsessie met veel publiek. Gent (een paar), Antwerpen (een grote groep), Nederland (de meerderheid), Noord Frankrijk (waar ze volgens zichzelf nog nooit een enkele plaat verkocht heeft) en Duitsland (die zijn ook overal) zorgen voor een mooie, ingetogen maar ook zeker enthousiaste sfeer.

Melissa krijgt alle ruimte om haar muziek te laten spreken, Geen gillende meiden, vrouwen tijdens het spelen, Des te meer applaus, waardering en interactie met het publiek tussen de nummers door.

Ze speelt klassiekers die iedereen wel kent; afgewisseld met vier nummers van haar nieuwe album, Die nieuwe nummers hebben zeker een modern sausje, maar enkele daarvan kunnen ook zeker de tand des tijds doorstaan.

Melissa maakt muziek, met trommel, tamboerijn. Via een handig technisch snufje kan ze de beat daarvan live inspelen, en dan weer laten horen. Het opbouwen van de nummers geeft een hele intieme sfeer, waarin Melissa goed laat zien dat ze fijn vind om zo gewoon muziek te maken en dat zo goed uitstraalt op het publiek. Een heel arsenaal van gitaren staat opgesteld om te bespelen. De vleugel komt ook twee keer aan bod.

Na bijna twee uur spelen is het tijd voor het laatste nummer: Bring me some water. Het enigste dat dan tegenvalt is dat het Belgische publiek niet een spel kaarten met Queen of Hearts voorop, over Melissa uitstrooit bij de eerste keer inzetten van het refrein.

Natuurlijk was er ook een toegift. Niemand gaat weg zonder Like the way I do.

Erg fijn intiem, mooi en intens concert met genoeg rock n roll!

Een impressie vind je hier