Tegenlicht

De winterstop bij waterpolo duurt net zo lang als de kerstvakantie. De competitie is dit weekend dus al weer in alle hevigheid losgebarsten. En dus mocht ik ook weer fluiten.

Dit keer was de locatie Amersfoort. Het sportfondsenbad is een van de lastigste baden om in te fluiten. Zeker als je de wedstrijd met 1 scheidsrechter moet fluiten. Het is acht banen breed en wat er aan de overkant gebeurd is dus erg lastig te zien.

Bovendien is het bad al redelijk oud, dus het heeft nog een ouderwetse opstaande rand. De spelers liggen dus vrij hoog en de hoek waarop je in het water kijkt is dus kleiner dan in andere baden. Dat maakt het moeilijker om te beoordelen wat er onder water gebeurd.

En tenslotte staat de zon in de middag precies in het bad te schijnen, waardoor je met tegenlicht bijna niets meer ziet. Niet alle zonweringen doen het meer en op sommige plekken heeft de zon dus vrij spel. Het tegenlicht is op zich voor de scheidsrechter wel op te lossen door aan de andere kant van het bad te gaan staan. Het tegenlicht probleem is nu voor de scheidsrechter wel opgelost, maar voor de jurytafel niet. Soms was het voor hen erg lastig te zien welke nummers ik aangaf.

Uiteindelijk zijn de twee wedstrijden wel tot een goed einde gebracht en waren de speelsters ook tevreden.