De laatste keer?

Het gevecht duurt al drie jaar.

Wat begon met nierkanker, het werd daarna lymfklierkanker en nu zit het zo wat overal. Operaties, immunotherapie, bestralingen het heeft allemaal wel geholpen om het gevecht vol te houden, maar mijn tante heeft niet kunnen winnen.

Afgelopen maandag hebben mijn tante en oom in overleg met de artsen besloten de behandelingen te staken. Ze is nu thuis en krijgt veel hulp, niet alleen van mijn oom, maar ook van mijn neef die inmiddels over is gekomen uit Australië. Natuurlijk krijgt ze ook verzorging thuis en die maken er ook veel werk van.

Een vechtster en doorbijtster dat is ze zeker, maar dit gevecht gaat ze binnenkort toch verliezen.

Gisterenavond ben ik samen met Vibeke nog bij haar langs geweest. Misschien wel voor de laatste keer? Haar gezicht is nog steeds niet ontspannen: ze blijft vechten en wil het niet accepteren. Het verdriet en de verbitterdheid zijn groot. Terecht.