OKT

Gisteren ben ik naar de laatste dag van het Olympisch kwalificatie toernooi schaatsen in Heerenveen gaan kijken. Voor het eerst van mijn leven stond ik in de schaatstempel waar helden en heldinnen als Rintje Ritsma, Falko Zandstra, Tonny de Jong en Annemarie Thomas al grote successen behaalden.

De schaatstempel was slechts voor 40% gevuld, maar dat maakte het niet minder leuk. Al is Heerenveen niet om de hoek, ik was er op tijd. Samen met Erwin en zijn vader stonden we voor de poorten al in de rij. Samen met een grote groep supporters van Arjen van der Kieft trotseerden we de waterkou. Die groep fans van Arjen noemden zich Gekke Kieft Fans, dat stond in ieder geval op hun mutsen. Gek waren ze niet, wel gezellig.

Nadat we het stadion binnen mochten, zochten we een plekje op aan de rand van de staantribune aan de zuidkant. Al snel kwam ook de dweilband van de dag binnen en kon het feest beginnen. Het inrijden was op zich al mooi om te zien. De dames van de 1.000 meter kwamen een voor een het ijs op. Precies voor onze neus zette ze dan meestal aan voor een rondje tempo om op te warmen. Paulien van Deutekom kwam op snelheid door de bocht, maar maakte een misslag en gleed op haar billen de boarding in. Dat ze vervolgens haar rit op de 1.000 meter verloor kwam voor mij dus niet als een verrassing.

Margot Boer won de 1.000 meter en samen met Laurine van Riessen en Annette Gerritsen maakten ze weer een podium voor de Control ploeg compleet.


Na een dweilpauze was het tijd voor de 10 km voor heren. In de eerste rit mocht Ted Jan Bloemen het alleen doen. Hij had geen tegenstander en moest dus 25 rondjes alleen en met behulp van het publiek schaatsen. Hij reed een mooie en goede race en het was echt leuk om iemand alleen aan te moedigen. Uiteindelijk werd hij vierde.

De twee andere ritten voor de dweil waren niet echt spannend. Na de dweil was het echt echter heroiek en dramtiek samengepakt in een halfuur topsport van de bovenste plank.

Bob de Jong en Arjen van de Kieft gingen bijna 6 km gelijk op in hun 10 km rit. Het schema lag maar een paar seconden boven het baanrecord van Sven Kramer. Iedere rondje probeerden beide rijders als eerste het rechte eind op te komen richting de finish. Eerst had Van der Kieft een klein voordeel, later De Jong, hierna nog een keer Van der Kieft. De Gekke Kieft Fans werden langzaam echt gek. Op 6400 meter moest Van der Kieft toch het hoofd buigen voor De Jong. Bob reed door en bij iedere rondje laag in de 30 seconden schoof hij weer een paar tienden op richting het baanrecord van Kramer. Kramer kon vanaf 8.400 meter nog versnellen naar rondjes 30.0 en dat kon De Jong niet. Wel was zijn eindtijd goed voor een persoonlijk record en de tweede tijd ooit in Thialf! Achter De Jong ging Van der Kieft stug door. Hij reed een paar rondjes 31.6 en ging dus niet kapot. Ook Van der Kieft reed een nieuw PR en legde de lat voor Verheijen hoog.

De tweede rit na de dweil was een rit van de groene brigade van TVM. Wouter Olde Heuvel tegen Carl Verheijen. Naast De Jong en Van der Kieft hadden ook de twee teamgenoten van Kramer een Olympisch kwalificatie achter hun naam.

Verheijen begon snel, wellicht te snel. Rondje 30.2 om mee te beginnen. Daarna liep zijn schema langzaam op. Tot 6 km leek het erop alsof hij alles onder contole had. Zijn rondetijden waren iets aan de hoge kant, maar Van der Kieft zijn rondjes waren op het laatst hoger dan ervoor. Verheijen kan op het laatst meestal versnellen, maar nu niet. Ook een rondje 31.6. Ik schreeuwde de longen uit mijn lijf en sloeg zo hard als ik kon. Kemkers gaf aan 31.2, dat moet je rijden. Maar in plaats van dalende rondetijden, liepen ze juist op. Op het scorebord in Thialf zelf was dat al eerder duidelijk. De snelheid, die je op tv af en toe in beeld ziet op de kortste afstanden, staat in de hal continu op het scorebord en zo kon je duidelijk zien dat Carl steeds langzamer ging. Op 5 rondjes voor het einde was het voor mij duidelijk: Carl gaat het niet redden.



Hierna kwamen de dames opnieuw in de baan voor de 5 km. Wat de laatste dagen op tv al duidelijk werd gemaakt in de analyses, kon ik ook met mijn eigen ogen zien. De spoeling op de 5 km bij de dames is dun. Zonder Gretha Smit en Renate Groenewold blijft alleen Elma de Vries over. Zij reed als enige een race die er toe deed. Maar ook haar tijd in Thialf zal in Vancouver niet genoeg zijn voor een medaille. Martin Hersman zei tijdens de dramatische 1.500 meter van Elma de Vries al dat ze moest gaan kiezen. Niet alles doen: marathons, world cups lange baan, oh ja natuurijs marathons, in de zomer skeeleren. Maar daar heeft Elma de Vries nog niet naar geluisterd, want na het officile programma reed ze nog vrolijk mee met een mini marathon over 20 rondjes met marathon en lange baan rijdsters.



Ook de mannen reden zo'n mini marathon. Daar bleek bij het overgebleven publiek Douwe de Vries de populairste rijder. Hij bleef in een groepje van drie rijders lang vooruit, maar uiteindelijk redden ze het niet. Cees Juffermans won in de massasprint.

En daarmee was het programma afgelopen. Een mooie schaatsdag was voorbij. Thialf was geweldig en ik kom zeker terug.

Oh ja, de blauwe hoeden die Aegon beschikbaar had gesteld met de voornamen van de topschaatsers waren er niet voor iedere schaatser. Carl en Arjen ontbraken bijvoorbeeld. Sven was het populairst, net als Annette. Paulien en Beorn waren nog in overvloed verkrijgbaar. Ik koos voor de schaatser met de mooiste techniek: Bos; Jan dus!