Navertellen

Gisteren was ik voor mijn werk in Duitsland. op zich is daar niets geks aan, want ik ben wel vaker voor mijn werk in Duitsland. Wat het wel een speciale dag maakte is dat het gisteren 4 mei was. De dag van de dodenherdenking. De dag ook dat de herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog weer scherp worden gesteld.

Op mijn rit terug naar Nederland bedacht ik em dat ik die dag met allemaal Duitsers aan tafel heb gezeten die de oorlog, net als ik, niet meegemaakt hebben. Die de oorlog alleen kennen van de overlevering. Ik prijs me gelukkig dat ik nu op een hele goede en fijne manier met hen kan samenwerken. Dat zowel zij als wij in een democratie leven. Dat we samen deel uitmaken van de Europese Unie en dat we economisch sterk van elkaar afhankelijk zijn.

Op de terugreis bleek ook al snel dat ik 's avonds om acht uur nog niet thuis zou zijn. En dat ik, voor het eerst in jaren, de Dodenherdenking vanuit de auto zou doen. Op Radio 1 was ruim aandacht voor de herdenking. Toen ik de CD speler uitzette en de radio aan, viel ik midden in de speech van Wim de Bie. Hij sprak gisterenavond in de nieuwe Kerk. Een speech die mij in het hart raakte. Een stuk waarin hij zichzelf als kind, jonge vader, 40er en nu als 60er beschrijft, herinnert en de beelden van de Tweede Wereldoorlog weer scherp stelt.



Natuurlijk ben ik om even voor acht uur even gestopt op een parkeerplaats langs de A 58 om rustig twee minuten stil te kunnen zijn. Net als Wim de Bie hoop ik dat steeds meer onschuldige burgers in oorlogsgebieden het over 60 jaar ook nog kunnen navertellen.