Dit weekend speelden de Nederlandse dames en heren waterpolo teams hun kwalificatie toernooien voor het Europees Kampioenschap, later dit jaar, in Malaga. De heren speelden in Skopje en kwalificeerden zich niet.
De KNZB heeft het toernooi voor de dames van de Europese zwembond (LEN) mogen organiseren. De dames speelden dus in het Sloterparkbad in Amsterdam. Al ruim van te voren hadden Jeroen, Wendy en ik het idee om hiernaartoe te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Vorig jaar had ik de kaarten al besteld bij het bondsbureau en die lagen netjes op ons te wachten in Amsterdam.
De TomTom ontbreekt nog altijd in mijn auto en Amsterdam is nou niet de stad waar ik graag en veel kom. Dus was "Jeroen-Jeroen" de wegwijzer op de achterbank. Dit leidde slechts tot 1 extra rondje door Slotermeer. Net voor het begin van de eerste wedstrijd kwamen we het zwembad binnen.
Vrijdagavond op tv bij het Sportjournaal was al duidelijk geworden dat Nederland het niet moeilijk had gehad met Tsjechië. 32 - 4. Frankrijk had ook relatief gemakkelijk gewonnen van Servië. We dachten dus dat Frankrijk het ook wel makkelijk zou krijgen tegen Tsjechië.
Met nog twee minuten te spelen in de laatste periode, stond het nog 9 - 9 en had Tsjechië de kansen op de winst. Dat Frankrijk uiteindelijk toch met 11- 9 won had te maken met het missen van kansen door Tsjechië en het slimme aanvalsspel van de Françaises. Frankrijk plaatse zich hierdoor voor het EK.
Het was een mooie pot, waarin Tsjechië eerst snel op achterstand kwam. Maar nadat de Tsjechische dames van pressing omschakelden naar zone verdediging, kregen de Françaises er haast geen bal meer in. Het was ook een harde wedstrijd. Op een gegeven moment werd er zo hard aan een badpak getrokken, dat beide borsten van de Francaise zichtbaar waren, zelfs hoog op de tribune.
Hierna maakten we ons op voor Oranje. De tribune liep nu echt goed vol. Na een korte versnapering kwam ik ook nog een paar bekenden tegen uit Rotterdam. De familie De Kleer - Van Empelen. Drie generaties sterk inmiddels met twee lieve kleintjes van Leon en Esther. En waterpolo zit nog steeds in hun bloed kennelijk!
Wendy, Jeroen en ik vermaakten ons inmiddels met de warming up en met de ballenjongens die absoluut een makkelijk middag hadden en zich ook zo niet gemotiveerd gedroegen.
Servië is in het herenpolo een wereldploeg, maar in het dames waterpolo stelt Servië niet veel voor. Dat bleek, want na vier periodes stond het 29 - 4 voor Oranje en kwalificeerde Nederland zich ook voor het EK.
Nederland speelde een soort van oefenwedstrijd leek het wel. Eigenlijk had het ook wel 40 - 4 kunnen worden, als de ploeg de hele wedstrijd geconcentreerd had gespeeld. Toch was het genieten met een hoofdletter G. Tot twee keer toe werd een manmeer situatie (ook bij vrouwen heet dit gewoon manmeer :-) ) briljant mooi uitgespeeld een pass op de dame die bij de eerste paal helemaal vrij lag. Zij scoorde alleen niet, maar speelde vervolgens nog 1 keer naar de dame op de tweede paal die simpel in kon tikken. Gallary play voor gevorderden! Ook liet Oranje geen kans onbenut om in de verdediging de bal te onderscheppen bij een foute of onzuivere pass van Servië. Hierdoor kwam met name Daniëlle de Bruin vaak alleen door en scoorde ook zeer veel. Dat Nederland niet alleen sneller, maar ook fysiek veel sterker is, bleek wel toen Servië een paar keer bijna met de volledige ploeg terug werd gedrongen op eigen helft, terwijl het in de aanval was. Oranje traint normaal 10 keer in de week en dat blijkt echt zijn vruchten af te werpen.
Drie doelpunten van Nederland. Nederland speelde met de blauwe caps.
Na de wedstrijd zouden we nog ergens een hapje gaan eten. Amsterdam inrijden leek ons geen goed idee, maar het centrum van Utrecht stond ook niet echt op het verlanglijstje. Dus maakten we de eerste tussenstop in Breukelen. Het eerste januari blijkt niet het meest gezellige weekend te zijn om uit eten te gaan. In Breukelen was het saai. Ondanks onze nogal aanwezige aanwezigheid wilde het centrum maar niet loskomen.
De volgende stop was, na uitvoerig beraad, Maarssen. Wendy wist wel een tapas restaurant. In Maarssen aangekomen, bleek dat er geen tapas restaurant was. De eigenaar was een kledingzaak, die net dichtging, wist wel een leuk restaurant waar je kleine gangen kan bestellen. Volgens Wendy ook een soort tapas. Na een paar minuten lopen zaten de drie waterpolo vrienden gezellig warm in restaurant
De 3 Vrienden. En uiteindelijk hebben we al onze gerechtjes ook nog samen gedeeld, dus was het inderdaad net tapas.
Het mooie is dat we in de afgelopen maanden best wel veel leuke, belangrijke, interessante, gezellige, emotionele dingen gedeeld hebben met elkaar. Soms alleen even tussendoor via de email. Maar ook wel tot laat in het clubhuis of na een polo- commissie vergadering. Zo ook gisterenavond. Persoonlijke, maar ook algemene zaken wisselden elkaar in rap tempo op. De drie vrienden in 'De 3 Vrienden'.
Een dag later begin ik me pas te realiseren dat ik dit soort avonden met Jeroen en Wendy toch wel erg waardevol vind. Aan de andere kant realiseer ik me maar al te goed dat met de verhuizing naar Oud Vossemeer een deel van mijn vrienden in De Meern binnen een jaar uit mijn leven verdwenen is en dat er een paar jaar later nog maar enkelen over zijn. Als het aan mij ligt, dan blijven Jeroen en Wendy zeker over. Maar vriendschap komt van twee kanten. En al eerder heb ik ervaren dat contacten alleen warm blijven als twee partijen dit ook willen.
Ik ben benieuwd of de drie waterpolovrienden ook in 2009 nog eens samen zijn....
