Is het een keer raak in het dorp, ben ik weer in het buitenland.
Ik vraag me trouwens wel af wat de waarde is van dit bericht in de krant. De inwoners van de gemeenten zeggen niet zo heel veel. En zonder plaatje weet je al helemaal niet waar het was. Het was dus hier:
Grotere kaart weergeven
Ook deze week mag ik of moet ik - het is maar hoe je het bekijkt - weer twee dagen in Londen doorbrengen voor mijn werk. Dat betekent dat ik vanochtend heen ben gevlogen en morgenavond weer terug ga.
Dat betekent ook dat het lastig is om vanavond te trainen in Roosendaal. Maar gelukkig kon ik er afgelopen maandag wel bij zijn.
In het begin van de training voelde het niet zo goed. Het leek alsof ik langzaam ging en geen kracht kon zetten. Daarna gingen we over op het kortere werk. We deden veel 50 meters. En dat viel helemaal niet tegen. Het was de bedoeling om zo hard mogelijk te zwemmen, maar wel je tijd van de eeste 50 in de tweede en derde 50 meter vast te houden. Zo deden we een aantal series van drie en in alle op 1 serie na bleef mijn tijd constant.
Hierna hebben we nog een paar oefeningen met bal gedaan:
Vlak voor de vakantie in het Sauerland was het dan eindelijk zo ver. Amy MacDonald trad op in de Melkweg in Amsterdam. Lang geleden had ik gelukkig al kaartjes geregeld en nu konden we dan eindelijk gaan kijken. Samen met Ronald & Wendy gingen Vibeke & ik naar Amsterdam.
Onderweg naar Amsterdam ging alles goed. In Amsterdam was de Melkweg ook nog snel gevonden en met de abonnementen op zak, konden we op zoek naar een geschikte plek om wat te eten. Pizza eten is in de buurt van het Leidscheplein echt geen probleem, maar een lekker visgerecht was toch lastig te vinden. Dus werd het toch eten bij een Italiaan. Pizza, spaghetti en lasagne werden gekozen en verorberd. Een toetje en dan betalen:-)
En toen op naar de Melkweg. Het was al best wel vol toen we binnenkwamen. Het werd nog voller en zelfs redelijk achterin de zaal stonden we vrij dicht op elkaar. Geen enkel probleem overigens, want de sfeer was verder ok.
Het voorprogramma bestond uit een man (Jim Bianco) uit LA met een gitaar . Live klonk de stem een beetje als Joe Cocker en met alleen zijn gitaar leken zijn liedjes een beetje op die van Jack Johnson. Niet echt een opwarmertje. Biertje!
Amy liet vrij lang op zich wachten.... Zou ze weer echt te laat zijn? Amsterdam moet toch makkelijker te vinden zijn dan Landgraaf. Maar uiteindelijk kwam ze dan toch op. En ze maakte er een goed concert van. Naast elf van de twaalf nummers van haar album speelde ze ook nog drie nummers die ik niet kende en Dancing in the Dark van Bruce Springsteen, maar dan akoestisch en rustiger.
Natuurlijk ging de Melkweg bij ieder nummer los, helemaal bij This is the life, Mr Rock n Roll en Let's start a band. De hoogtepunten voor mij persoonlijk waren naast deze drie nummers Poison Prince, Barrowland Ballroom en de speciale versie van A wish for something more.
Een paar filmpjes:
Mr Rock n Roll
A wish for Something More
Poison Prince
Dancing in the dark
Let's start a band
Wat gaat een week vakantie toch snel.
De highlights:
De Lauberhorn afdaling in Wengen is de langste afdaling in de wereldbeker voor de heren. Na twee en een halve minuut moest er nog even door een lastige S bocht geskied worden en nog een reuzensprong gemaakt worden voordat de skiërs onder het finish doek doorskieden.
Dat was zo.
Vanaf nu is het laatste bochtje van de Lauberhorn afdaling minder scherp en de sprong minder groot. Volgens de FIS is het te gevaarlijk. En dus is er 200.0000 Zwitserse Franken geinvesteerd om wat grond te verplaatsen en bomen te kappen.
Ik ben benieuwd hoe het eruit ziet. In januari weten we het, dan zijn de Lauberhornrennen weer.
Het gevecht duurt al drie jaar.
Wat begon met nierkanker, het werd daarna lymfklierkanker en nu zit het zo wat overal. Operaties, immunotherapie, bestralingen het heeft allemaal wel geholpen om het gevecht vol te houden, maar mijn tante heeft niet kunnen winnen.
Afgelopen maandag hebben mijn tante en oom in overleg met de artsen besloten de behandelingen te staken. Ze is nu thuis en krijgt veel hulp, niet alleen van mijn oom, maar ook van mijn neef die inmiddels over is gekomen uit Australië. Natuurlijk krijgt ze ook verzorging thuis en die maken er ook veel werk van.
Een vechtster en doorbijtster dat is ze zeker, maar dit gevecht gaat ze binnenkort toch verliezen.
Gisterenavond ben ik samen met Vibeke nog bij haar langs geweest. Misschien wel voor de laatste keer? Haar gezicht is nog steeds niet ontspannen: ze blijft vechten en wil het niet accepteren. Het verdriet en de verbitterdheid zijn groot. Terecht.
Het commentaar van wielerfan en feitjesgoeroe Franz is duidelijk. Het zijn er al zeven. Ik volg het allemaal ook niet meer zo... sorry. Maar de lol is eraf.
7 renners op de 180 renners die in de Tour starten zijn al betrapt. Het schijnt dat dit nu echt alle renners zijn die betrapt zijn.
Nog een rondje in Lombardije en dan kan het peloton haar zondes overdenken. Een week daarop begint het skiseizoen gelukkig weer en het afgelopen weekend stond op teletekst: "Kramer snel op buitenijs." Sven is ook al weer bezig.
Skiën en schaatsen.... Laat de winter maar komen!
En dat klopte!
Jos van Hees schreef een uitgebreid verslag van Hieronymus 1 - SVH 2 van afgelopen zaterdag.
Op 8 augustus was er al nieuws, maar inmiddels is wel duidelijk dat je niet alleen op Gerolsteiner Sprudel (de sponsor van de beide heren) een Tour kan fietsen.
Stefan Schumacher en Bernard Kohl zijn ook betrapt in de Tour de France. En volgens de NOS zou de hele ploeg van CSC (met ex EPO zonder Bjarne Riis aan het roer) ook verdacht zijn. Een bij die CSC ploeg reed 'toevallig' ook de Tourwinaar rond.
Gelukkig rijdt Lance Armstrong volgend jaar de Tour weer. Die is toch beter (en slimmer) dan de rest. En dan is de spanning er in ieder geval weer af.
Vanochtend stond ik in een vliegtuig in de file. Het lijkt gek, maar het is echt zo.
Vliegen op Londen City Airport heeft zeker voordelen: dichtbij de klant, niet zo groot als Heatrow en Gatwik en vertrekken vanuit Rotterdam of Antwerpen is mogelijk. Vliegen op Londen City Airtport heeft ook nadelen. Het heeft slechts één baan en dus moet er al vroeg worden beslist of er een paar vliegtuigen landen of starten. Bovendien is het druk op het vliegvled en moet er dus krap gepland worden.
Vanochtend reden we een paar minuten te laat weg op Antwerpen Airport en misten we dus de normale slottijd. We moesten dus 6 minuten gewoon aan de grond blijven staan voordat we mochten opstijgen en aansluiten in de rij van vliegtuigen richting Londen City.
De spiegel voor de badkamer was eindelijk binnen. En sinds vanochtend hangt hij dan ook op zijn plek.
Niet meer bukken bij het scheren, lenzen uit doen, wassen etcetera. Fijn!
Het was een avondje gepruts voor mij. We speelden als prutsers, inclusief ikzelf. Zeker als je twee enorme kansen niet goed inschiet en dus twee doelpunten laat liggen. Maar ook omdat ik me erg in het ootje liet nemen bij mijn persoonlijke fout tegen.
Balen, want dit potje hadden we echt wel kunnen winnen.
En verder liep het ook niet zo gesmeerd: De klok vertoonde kuren en de jurytafel kon dat niet snel oplossen. Dus speelden we een partje met handklokken.
En... de scheidsrechter van dienst floot (hopelijk) niet zijn sterkste wedstrijd. Ik vond het trouwens wel uitermate sympathiek dat hij de bal vroeg toen Kai een wegwerpgebaar maakte, naar de kant zwom om te wisselen ik netjes via het terugkomvak het water inzwom. Hij gaf Kai geen UMV en (met de tegenstander in balbezit) hadden we toch mooi gewisseld volgens de regels.
Zaterdagmiddag stond er een mooie wedstrijd voor mij ingepland: Een jongens tot 19 jaar wedstrijd tussen SBC 2000 en PSV.
SBC won haar eerste twee wedstrijden en PSV won tot gisteren haar enige wedstrijd ook. PSV is de grote vereniging in District V en heeft dan ook twee jeugd teams tot 19 jaar ingeschreven. Het eerste jeugdteam kwam dus op bezoek in Breda.
Het was goed te merken dat hier twee sterke teams speelden. Beide teams speelden 'volwassen' polo. Er waren geen echte zwakkere spelers bij en de truckendoos ging soms vol open. Voor mij een wedstrijd om dus erg goed op te letten.
Het is daarom ook zonde dat er slechts 1 scheidsrechter wordt aangewezen voor de jongens tot 19 jaar competitie, want een wedstrijd zoals gisteren, verdient eigenlijk gewoon twee scheidsrechters. Het niveau is hoog en de jongens stromen vaak door naar het eerste of tweede team van hun vereniging. Daar spelen ze later ook met twee scheidsrechters en daar kunnen ze dan nu al mooi aan wennen.
De wedstrijd zelf verliep drie parten erg spannend. Na de derde periode stond het 4 - 5. SBC speelde met lef. Niet te fysiek, wel slim. Soms ook weer net iets te slim. Wegzwemmen bij een vrije bal als je er het dichtste bij ligt om te nemen, mag niet. En als dit gebeurd, dan fluit ik er ook voor. Niet alleen de eerste keer, maar ook de tweede keer.
PSV speelt fysiek. En daarmee creëerden ze veel kansen, alleen ze misten er ook veel. Behalve in de laatste periode. Toen liepen ze weg en wonnen uiteindelijk afgetekend met 4 -10. Maar fysiek spelen kost ook overtredingen en persoonlijke fouten. Geslepen zijn ze wel, maar nog niet zo geslepen dat ik het niet zie.
Al met al ging de wedstrijd erg fijn en zat ik er goed in. Ik heb goed opgelet op de verbeterpunten van de vorige week. Jammer dat ik nu niet beoordeeld werd.
Wat me verder nog erg opviel is dat er op de tribune iemand zat die alleen maar naar mij riep dat ik op blauw 4 moest letten. Toen ik hem van de tribune liet vertrekken zei hij: maar ik werk hier. Natuurlijk maakt dat niet uit. Ook als staat de Prins van Oranje te schreeuwen zoals die man, vertrekken mag je sowieso.
Later toen ik klaar was bleek ook nog eens dat de man in kwestie zelf ook scheidsrechter is. Zonde.
Als iemand mijn MP3 speler nog een keer vindt, ergens in Stockholm bij een schoonmaker die werkt op het Arlanda vliegveld van Stockholm en die bij hoog en laag beweert dat hij niets heeft gevonden bij stoel 10 F van de KLM Boeing 737 uit Amsterdam....
.... dan houdt ik mij van harte aanbevolen.
(kortom het gaat lekker.... erg lekker deze week... NOT)
Het lijkt wel de week van de gemiste afspraken.
Het begon al maandagochtend. Gisterenavond loop ik weer iemand op een paar minuten na mis. En vandaag gaat het vrolijk verder. Blijk ik weer op een steenworp afstand iemand mis te lopen om samen een broodje te eten.
Ik ben benieuwd wat er dan morgen en overmorgen dus net niet gaat gebeuren.
Afgelopen zondag was het dan eindelijk zo ver. Het (verlate) zomeruitje van het bedrijf waar ik werk. De organisatie heb ik samen met een collega gedaan. Dat was best leuk en dat blijf ik ook zeker doen.
We hadden gereserveerd bij Dutch Water Dreams in Zoetermeer om met z'n allen te gaan raften. Buiten regende het en was het 12 graden, maar voor raften maakt dat dus echt niet uit. Nat wordt je toch wel.
Na een kopje koffie of thee mochten we ons allemaal in wetsuit hijsen. Schoentjes, jasje, zwemvest en helm aan geeft vervolgens dit resultaat.
Tijd voor actie!
actiefoto's van de raft waar ik in zat
Na een week zonder training had ik gisteren overdag wel erg de behoefte om weer te gaan zwemmen. Gisterenavond zakte het echter in: veel gedaan op kantoor en moe in mijn hoofd.
Gelukkig heb ik dan geleerd dat ik juist wel moet gaan zwemmen. Tot het moment dat ik het water in duik, denk ik altijd. Waarom ben ik nu hier in het zwembad? Maar op het moment dat ik de eerste slagen zwem, valt de vermoeidheid gelijk van je af. En dan is zwemmen toch weer zo fijn.
Gisterenavond was dat gevoel er wel heel erg. Ondanks dat de spieren in de rechterschouder nog last hadden van het raften de dag ervoor (log volgt), ging het sprinten wel goed. Sinds lange tijd had ik het gevoel dat ik echt weer snel kon zwemmen. Natuurlijk zijn de gasten van heren 1 sneller, maar mijn eigen tijden op de 25 meter waren 1 a 2 seconden sneller dan een paar weken geleden.
De plankjes bleven in de kast en het zwemmen was vooral veel kort werk. Verder hebben we midvoor-midachter geoefend en manmeer gedaan. Dat zijn de standaardoefeningen, want dat komt vaker voor. Manmeer liep verdedigend goed. De wisselwerking met doelman Cheng in de verdediging was goed. En aanvallend was de rechtsvoorpositie weer goed om uit te halen.
Het uurtje was dan ook zo voorbij. Jammer.
Afgelopen zaterdag mocht ik voor de tweede keer fluiten in District V. Ik wist al dat ik waarschijnlijk beoordeeld zou worden. En dat is dan ook gebeurd.
Beoordeeld worden dat klinkt vervelend, maar dat is het niet, vind ik. Van een goede beoordelaar kan je een hoop leren.
Het fluiten op zich ging goed. Er waren alleen een paar kleinere zaken, die de rapporteur niet goed vond gaan. We hebben het daar na de wedstrijd uitgebreid over gehad en dat is prettig. Ik heb een paar mooie leerpunten:
Wil je de week lekker goed beginnen, gaat de eerste afspraak al niet door.
Ik ben benieuwd hoe dat verder gaat lopen deze week.
Twee en een halve maand hebben we met z'n viertjes bij Joost en Olga gewoond. En dat was nog niet alles. Joost en Olga hebben ook heel veel geholpen met het klussen in het huis en alles wat daar voor nodig was.
Een bedankje kon natuurlijk niet uitblijven.
Gisterenavond was het dan zo ver. In een mooi en sfeervol restaurant, modern ingericht aan de rand van Bergen op Zoom hebben we met z'n viertjes heerlijk gegeten. Natuurlijk "was dat niet nodig"en "hoefde dat allemaal niet". Maar toen Joost en Olga eenmaal lekker zaten te eten, was het toch wel heel erg fijn, dat we dit aanboden.
Het is al weer 3 oktober.
Het is inderdaad al weer oktober en ondanks dat ik eerst dacht: wat een vreemd liedje van Blof. Lijkt het nu of het liedje ook bij mij op zijn plaats valt.
BLØF - Oktober
Oktober overvalt ons ieder jaar
We kijken naar elkaar, naar een overvolle zomer
En we zijn alweer veranderd
Maar het voelt niet meer vertrouwd
Nu we plotseling beseffen dat wij onszelf niet zijn
In oktober
Oktober is de wreedste maand oktober
Met de dingen die voorbij gaan maar wel ergens blijven hangen
Ze komen steeds weer bij ons terug
Ergens in oktober
Oktober overvalt ons ieder jaar
We blijven bij elkaar na een veel te korte zomer
En we zijn alweer veranderd, niet ten goede of ten kwade
Maar veranderd niettemin
In oktober
Oktober is de wreedste maand oktober
Met de dingen die voorbij gaan maar wel ergens blijven hangen
Ze komen steeds weer bij ons terug
En meestal in oktober
Meestal in oktober
Have You Ever Really Loved A Woman
The Only Thing That Looks Good On Me
Op een klein stationnetje / Baby when you are gone
All for love
Lets make a night (to remember)
Heaven
FritZ was moe... te moe. Dat kwam waarschijnlijk door het concert een dag eerder.
Dus dit keer heb ik de training overgeslagen en ben lekker vroeg naar bed gegaan. Daar knapt een mensch van op.
Gisteren ben ik samen met Wendy, Jeroen en Raymond bij Bryan Adams in het Sportpaleis in Antwerpen geweest.
Het leek ons wel leuk om van te voren nog wat te gaan eten in Antwerpen en dus vertrokken we op tijd uit De Meern / Oud Vossemeer. Helaas kon Raymond daar niet bij zijn. Dus stapten we met z'n drieën om kwart voor vijf uit bij het Sportpaleis. Parkeerplaats gevonden, vlak naast de hal en dat voor maar 5 euro (daar kan je bij Ahoy' al lang je auto niet meer voor kwijt).
Met de tram zijn we vervolgens naar het centrum gereden. Echt goed weer was het niet, dus van lekker door de stad lopen om dingen te bekijken is het niet gekomen. We kwamen na kort beraad uit bij de pizzeria. Na het hoognodige toiletbezoek hebben we er ook lekker en gezellig bijgepraat over de dingen die we nog niet wisten. Het bestellen ging nogal gek. We wilden best alvast wat drinken, dus wij bestelden. 'En dan?' vroeg de ober, nogal snel en opdringerig. 'En dan??!?!!?' keken wij elkaar verbaasd aan. Oh, u wilt weten welke pizza wij gaan eten. Ja, dat wisten we nog niet.... Uiteindelijk was het eten wel weer goed en lekker!
De tram bracht ons nu weer terug naar het Sportpaleis en we waren niet de enige. Het werd best wel druk in de tram, maar het paste allemaal nog wel net. Bij het Sportpaleis regende dat het goot. We wilden graag de jassen in de auto laten. En dus ondanks dat het maar een klein stukje was van de auto naar de ingang, waren we behoorlijk nat.
Eenmaal binnen in de hal hadden we Raymond snel gevonden en begon het wachten op het voorprogramma. De zaal stroomde al snel vol en ik vond het uitzonderlijk druk voor het voorprogramma. Black Daniel speelde 7 of 8 nummers. Ze leken veel op elkaar. En het was zeker niet muziek waar ik echt warm van werd. Gelukkig hadden de mannen van Black Daniel het zelf wel naar het zin, want een stonden er een bijna continu te springen.
Na het voorprogramma hebben we nog een drankje gehaald en het lukte Wendy en mij eigenlijk eenvoudig makkelijk om Jeroen en Raymond weer te bereiken. Opgestaan, plaatsje vergaan, zoals dat in Nederland veel vaker gebeurd was er hier niet echt bij.
Om 21:30 begon Bryan Adames en dat stopte niet meer tot kwart voor twaalf. Ruim twee uur en een kwartier speelde de Canadese rockster het Sportpaleis plat. Met een akoestische opneing op een klein podium midden in de Arena. Met vele grote hits die iedereen mee kon zingen. Met up tempo nummers waar je lekker mee mee kon bleren. Met juweeltjes van ballads, waarvan Bryan Adams de teksten live zo goed kan laten klinken. Met maar twee nummers van zijn nieuwe album.
Everything I do
Cloud nr 9
A night to remember
Straight from the heart
